ناسا چهارشنبه نمونه‌های سیارک «بنو» را تشریح می‌کند

ناسا آنچه را که ماموریت اسیریس-رکس(OSIRIS-Rex) از سیارک بنو به زمین آورده است در روز چهارشنبه فاش خواهد کرد.

به گزارش ایسنا و به نقل از انگجت، ناسا چند روز دیگر اطلاعات در مورد نمونه سیارکی را که توسط فضاپیمای اسیریس-رکس به زمین آورده شده است، به عموم مردم ارائه خواهد کرد.

پخش زنده این جلسه مورد انتظار برای روز چهارشنبه ۱۱ اکتبر ساعت ۱۱ صبح به وقت منطقه زمانی شرقی تنظیم شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این کپسول حاوی سنگ و غبار نمونه‌برداری شده از سطح یک سیارک نزدیک به زمین موسوم به بنو(Bennu) است که در تاریخ ۲۴ سپتامبر در سایت آموزشی وزارت دفاع آمریکا واقع در صحرای یوتا روی زمین فرود آمد و دانشمندان از آن زمان در حال انجام تجزیه و تحلیل‌های اولیه خود روی این نمونه‌ها هستند.

ماموریت اسیریس-رکس ناسا پس از گذشت هفت سال از آغاز سفر ماجراجویانه خود برای رسیدن به سیارک بنو و نمونه‌برداری از آن و بازگرداندن آنها به زمین، سرانجام کپسول حاوی نمونه‌ها را روی زمین فرود آورد. این کپسول حاوی ۲۵۰ گرم سنگ و خاک سیارک بنو بود که با چتر نجات روی زمین فرود آمد و به دلیل ترس از اینکه ممکن است این کپسول در اثر برخورد با سطح زمین به خطر بیفتد و دمای حاصل از ورود مجدد این کپسول به جو زمین نیز ممکن است نمونه‌ها را آلوده یا نابود کند، یک گروه بازیابی متخصص و تمرین داده شده به سراغ بازیابی این کپسول و نمونه‌های همراه آن رفتند.

این کپسول ظرف یک و نیم ساعت توسط بالگرد برداشته شد و به یک اتاق تمیز موقت صحرایی در آشیانه منتقل شد. سپس در آنجا تحت یک روند پاکسازی نیتروژنی قرار گرفت که شامل وارد کردن جریان مداوم گاز بی‌اثر به داخل کپسول برای از بین بردن هر گونه آلودگی احتمالی بود.

ماموریت OSIRIS-REx که در تاریخ هشتم سپتامبر ۲۰۱۶ از ایستگاه نیروی فضایی کیپ کاناورال در فلوریدا بر فراز یک موشک Atlas V به فضا پرتاب شد، اولین تلاش آمریکا برای بازگرداندن نمونه از یک سیارک بود.

این فضاپیما در تاریخ ۳ دسامبر ۲۰۱۸ به سیارک بنو با نام کامل «۱۰۱۹۵۵ Bennu» با قطر ۴۹۰ متر رسید و در تاریخ ۲۰ اکتبر ۲۰۲۰ پس از یک بررسی گسترده یک فرود کوتاه روی این سیارک داشت و با بازوی رباتیک خود اقدام به جمع‌آوری خاک و سنگ سیارک بنو کرد و دوباره به هوا بلند شد تا نمونه جمع‌آوری شده را به زمین بازگرداند.

ماموریت اسیریس-رکس در سال ۲۰۲۰ از سیارک بنو نمونه‌برداری کرد و یک سال و نیم پس از آن را به مشاهده سیارک از بالا گذراند. در نهایت نیز در ماه مه ۲۰۲۱ مسیر خود را به سمت زمین کج کرد و در حالی که فضاپیمای اصلی در مدار خورشید قرار گرفت، کپسول بازگشت نمونه به سمت زمین فرستاده شد.

کپسول نمونه‌ها پس از فرود آمدن روی زمین به هیوستون تگزاس آورده شد تا در مرکز فضایی جانسون ناسا باز شود.

این ماموریت به چندین نقطه عطف دست یافت و اکتشافات شگفت انگیزی نیز انجام داد. اسیریس-رکس نزدیک‌ترین پرواز مداری تا به حال به دور یک جرم فضایی را انجام داده و سطح سیارک بنو را با جزئیات بی‌سابقه‌ای نقشه‌برداری کرده است. همچنین دریافت که بنو یک سیارک فعال است که گه‌گاه ذراتی را به فضا پرتاب می‌کند.

یکی از قابل توجه‌ترین یافته‌های آن نیز کشف وجود یخ‌آب و کربن آلی در سطح بنو بود. این عناصر برای حیات ضروری هستند و نشان می‌دهند که بنو ممکن است از جرم بزرگتری که زمانی قابل سکونت بوده، سرچشمه گرفته باشد.

تخمین زده می‌شود که سیارک بنو بیش از ۴.۵ میلیارد سال قدمت داشته باشد، به این معنی که مواد آن می‌توانند سرنخ‌هایی از شکل‌گیری منظومه شمسی و چگونگی بلوک‌های سازنده حیات به زمین داشته باشند.

از سوی دیگر، فضاپیمای اسیریس-رکس هنوز در فضاست و اکنون در ماموریتی جدید موسوم به اسیریس-اپکس(OSIRIS-APEX) به سمت سیارکی به نام آپوفیس می‌رود. فضاپیمای اسیریس-رکس با این کپسول به زمین بازنگشت و در عوض، به سفر خود در فضا ادامه داد تا در سال ۲۰۲۹ از سیارک آپوفیس بازدید کند.

آپوفیس زمانی به عنوان یک تهدید بالقوه برای زمین در نظر گرفته می‌شد، اما مشاهدات اخیر هرگونه احتمال برخورد آن به زمین، حداقل در قرن آینده را رد کرده است. فضاپیمای اسیریس-رکس نمایی نزدیک از این سیارک با عرض ۳۷۰ متری را ارائه می‌کند و به دانشمندان کمک می‌کند تا در مورد شکل، اندازه و ترکیب آن بیشتر شناخت پیدا کنند.

اکنون دانشمندان خوشحال‌ هستند که این ماموریت موفق شد بیش از آنچه که انتظار می‌رفت، از سیارک بنو نمونه‌برداری کند و به زمین بیاورد.

چالش برانگیزترین بخش این ماموریت، جمع‌آوری نمونه از سطح ناهموار بنو بود. فضاپیمای اسیریس-رکس مجبور شد محل باریکی را که توسط یک تخته سنگ احاطه شده بود، برای فرود انتخاب کند و از بازوی رباتیک خود برای ایجاد انفجار با هوا و جمع آوری گرد و غبار آن ناحیه استفاده کند. این مانور در تاریخ ۲۰ اکتبر ۲۰۲۰ با موفقیت انجام شد.

کریستوفر اسنیدر از اعضای ارشد گروه عملیات اسیریس-رکس می‌گوید: مشکل خوشایند ما این است که مواد بسیار زیادی وجود دارد و تجزیه و تحلیل آنها بیش از آنچه انتظار داشتیم طول می‌کشد. ما در جلسه روز چهارشنبه که پخش زنده خواهد شد، به زودی در مورد آنچه که تاکنون دریافته‌ایم صحبت خواهیم کرد.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: سیارک بنو کنکور 1402 مرکز سنجش آموزش پزشکی شرکت های دانش بنیان دانشگاه های علوم پزشکی لایه ازون آزمون کارشناسی ارشد علوم پزشکی نمایشگاه صنعت ساختمان سازمان زمین شناسی کنکور 1402 مرکز سنجش آموزش پزشکی شرکت های دانش بنیان دانشگاه های علوم پزشکی فضاپیمای اسیریس رکس نمونه برداری سیارک بنو جمع آوری نمونه ها روی زمین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۸۳۱۸۱۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تصویر روز ناسا: تلسکوپ‌های کمکی زیر آسمان پرستاره جنوب

با وجود شباهت به R2D2، ربات محبوب جنگ ستارگان (Star Wars)، این سه سازه هیچ ارتباطی به دنیای خیالی جرج لوکاس یا ربات‌هایی که می‌شناسید، ندارند. این سازه‌ها در رصدخانه پارانال واقع در صحرای آتاکامای شیلی قرار دارند و تلسکوپ‌های کمکی 1.8 متری را جای داده‌اند. تلسکوپ‌های کمکی برای تداخل‌سنجی مورداستفاده قرار می‌گیرند و به کمک ۴ تلسکوپ ۸ متری VLT می‌آیند. جهت تداخل‌سنجی، نور هر تلسکوپ با سیستمی از آینه‌ها در تونل‌های زیرزمینی هدایت می‌شود تا در نقطه کانونی مشترکی به هم برسند.

تداخل‌سنجی، تکنیک خلاقانه‌ای است که در آن، نور گردآوری‌شده از چند تلسکوپ کوچک با هم تداخل داده می‌شود تا تصویر تلسکوپ بسیار بزرگ‌تری که قطر آن با بیشترین فاصله بین تلسکوپ‌های کوچک برابری می‌کند، شبیه‌سازی شود. البته همان‌طور که انتظار دارید، این تکنیک فقط برای اجرام نسبتا پرنور قابل استفاده است، اما تفکیک بسیار بالایی را به ارمغان می‌آورد.

در حال حاضر، ۴ تلسکوپ کمکی (AT) عملیاتی‌اند؛ هرکدام مجهز به انتقال‌دهنده‌ای است که تلسکوپ را در امتداد مسیرهای ازپیش‌تعیین‌شده حرکت می‌دهد و با فراهم آوردن چینش‌های مختلف در ترکیب با تلسکوپ‌های ثابت ۸ متری، تداخل‌سنجی را در ابعاد مختلفی امکان‌پذیر می‌کند، به‌طوری‌که در بهترین حالت تصویری متناظر با تلسکوپ ۲۰۰ متری تهیه می‌شود.

بر فراز این سه تلسکوپ کمکی، ابرهای ماژلانی بزرگ و کوچک را می‌بینید، کهکشان‌های اقماری راه‌شیری که به‌ترتیب ۱۷۰هزار سال‌نوری و ۳۰۰هزار سال‌نوری با ما فاصله دارند. ستارگان شباهنگ و سهیل نیز که به‌ترتیب روشن‌ترین ستارگان شب‌های زمین به شمار می‌روند، در این تصویر دیده می‌ؤوند.

تابش سبزرنگی که بر فراز افق می‌بینید، «هواتاب» نام دارد. جو زمین در طول روز، گرم می‌شود و پس از غروب خورشید و کاهش دما، این انرژی اضافی را به شکل تابش سبزرنگ ضعیفی منتشر می‌کند که هواتاب خوانده می‌شود. با گذشت پاسی از شب، هوا نیز خنک می‌شود و هواتاب، ناپدید می‌شود. صحرای آتاکاما در ارتفاع بیش از ۵۰۰۰ متری از سطح آب‌های آزاد، پشت دیواره رشته‌کوه آند در آمریکای جنوبی (شیلی) واقع شده و یکی از بهترین مناطق رصدی زمین به شمار می‌رود.

اعتبار تصویر و حق چاپ: یوری بلتسکی، رصدخانه کارنگی لاس کامپاناس، پروژه جهان در شب (TWAN). برای مشاهده عکس در ابعاد بزرگ، اینجا را کلیک کنید.

منبع: تصویر روز ناسا

۵۴۵۴

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1902786